صدای پای آب | بخش دوم
چه خیالی، چه خیالی، ... می‌دانم/ پرده‌ام بی‌جان است/ خوب می‌دانم، حوضِ نقّاشیِ من بی‌ماهی است./ اهل کاشانم/ نسبم شاید برسد/ به گیاهی در هند، به سفالینه‌ای از خاک «سیلک»/ نسبم شاید، به زنی فاحشه در شهر بخارا برسد...
دمی پیش دانا | سهراب سپهری
شعر «نشانی» | سهراب سپهری
«نشانی» را یکی از پرآوازه‌ترین و برجسته‌ترین سروده‌های سهراب سپهری دانسته‌اند که در جلدِ هفتمِ هشت کتاب در سال ۱۳۴۶، در مجموعه‌ای به نام «حجم سبز» آمده است.
آشنایی‌زدایی
آیا تا به حال دیده‌اید در مجلس ترحیم، برقصند؟ آیا تا به حال دیده‌اید که سیاستمداری از پرسش‌های انتقادی خوشحال شود؟ آیا تا به حال دیده‌اید که شخصی جوراب را بر سرش بپوشد و کلاه را بر پایش؟
صدای پای آب | بخش اوّل
اهل کاشانم/ روزگارم بد نیست/ تکه نانی دارم، خرده هوشی، سر سوزن ذوقی/مادری دارم، بهتر از برگ درخت/ دوستانی، بهتر از آب روان/ و خدایی که در این نزدیکی است،/ لای این شب‌بوها، پای آن کاج بلند/ روی آگاهی آب، روی قانون گیاه
زندگی سهراب سپهری
شما می‌توانید این درس را مطالعه نکنید و مستقیم وارد اشعار سهراب شوید امّا پیشنهاد باغ‌آینه آنست که این کار را نکنید!
شعر «غربت» | سهراب سپهری
مانند بسیاری از اشعار سهراب، بیانگر تنهایی خاصّ اوست. از آن نوع تنهایی‌ها که اختیاری است و فراتر از پیدا نکردن یک همدم است. فراتر از مهاجرت از مکای به مکان دیگر است.