دو واحد نمایشنامه‌خوانی | رویکرد نمایشنامه‌ای به زندگی

این صحنه‌ها نه فقط به لحاظ گریم و لباس و بازیگران زن و مرد بلکه به دلایلی بسیار مهم‌تر دارای ارزش هستند. در این صحنه‌ها مفاهیم مهمی در حال اجرا هستند که اغلب انسان‌ها در زندگی روزمره به آن توجه ویژه نمی‌کنند:

• پرستار فقط نقش یک پرستار را بازی نمی‌کند بلکه نقشِ یک معتمد را نیز به صورت همزمان بازی می‌کند؛ معتمدی که بعضی از چیزها را که زنان مجبور به کنار آمدن با آن‌ها هستند، می‌داند و بیمار را حمایت می‌کند تا با خیالی آسوده‌تر آنها را بپذیرد.
• پرستار کمک می‌کند تا بیمار اطمینان پیدا کند که کنش متقابل پزشک و بیمار در زمانِ معاینه، خالی از هرگونه شائبه جنسی است. همچنین او شاهدی قانونی است که اگر پزشک به رفتارهای غیرحرفه‌ای متهم شود، می‌تواند شهادت دهد.
• پرستار با پارچه‌ای که روی بیمار می‌کشد، بخش حساس بدن او را از بقیه پیکر بیمار جدا می‌کند و شرایط را به گونه‌ای طراحی می‌کند که گویی شخصیت بیمار حضور ندارد. او این کارها را انجام می‌دهد تا بیمار با لحظات اضطراب‌آور، راحت‌تر روبه‌رو شود.
• بیمار و پزشک نیز در این لحظاتِ معاینه ساکت و با کمترین میزان گفتگو هستند. بیمار تکان نمی‌خورد مگر با درخواست کوتاه پزشک. فضا به گونه‌ای طراحی شده است که اگرچه بیمار و پزشک در کنار هم حضور دارند امّا رفتارها به گونه‌ای است که انگار یکدیگر را نمی‌بینند.
• در صحنه‌ای که پزشک، نتایج را اعلام می‌کند، با رفتاری مؤدبانه و حرفه‌ای به بیمار القا می‌کند که واکنش‌هایش به‌هیچ‌وجه تأثیری از تماس و لمس نزدیک بدن بیمار نپذیرفته است.
• بیمار، پزشک و پرستار در این صحنه‌ها به نحوی باهم همکاری می‌کنند تا این کنش متقابل و تصویر و تأثری را که هر یک از دیگری می‌پذیرند، اداره و کنترل کنند.