سلام بر آنانکه خود را به روی صحنهٔ تئاتر می‌برند.

به جلسهٔ سوم کارگاه دو واحد نمایشنامه‌خوانی خوش آمدید. 

اغلب ما به حرف مغزِ خود گوش می‌دهیم؛ مثلاً مغزمان می‌گوید گشنه‌ام است و ما می‌رویم و یک خوراکی میل می‌کنیم، یا می‌گویدخسته‌ام و ما می‌رویم استراحت می‌کنیم، یا می‌گوید نیاز به تفریح دارم و ما به پارک و تئاتر و سینما می‌رویم یا بازی می‌کنیم و به سفر می‌رویم و.... گویی مغز، رئیس بدن ماست و ما از او تبعیت می‌کنیم

حال برای چند دقیقه از شما می‌خواهم که مغزتان را یک شخصیت در نظر بگیرید و فقط نگاهش کنید و به او گوش دهید. مثلاً مغز من در حال حاضر می‌گوید؛ اگر بتوانی با سرعت بیشتری تایپ کنی و این محتوا را تمام کنی، می‌توانی بروی و استراحت و تفریح کنی. در این چند دقیقه من تلاش می‌کنم تا از هرچه مغزم می‌گوید تبعیت نکنم بلکه فقط نگاهش کنم و صدایش را بشنوم چنانکه یک نفر در تلویزیون حرف می‌زند و ما می‌شنویم.

به این بازی ادامه دهید. مغزم می‌گوید "باز این بازی احمقانه را شروع کردی و فکر می‌کنی مردم انقدر بیکار و احمق شده‌اند که بنشینند و محتوای تو را بخوانند و خاله‌بازی کنند و از خودشان نقش سر هم کنند؟ واقعاً ابله هستی." اگر نخواهم صدای مغزم را مثل گوینده اخبار در تلویزیون در نظر بگیرم، در حالت معمول کاملاً به صدای رئیس بدنم گوش می‌دهم و از او تبعیت می‌کنم و دچار استرس می‌شوم که حتماً این محتوا احمقانه است و خاک عالم بر سرم! سپس تپش قلبم بالا می‌رود و دستهایم سرد می‌شوند. امّا در این بازی که در حال انجامش هستیم این صدا را مانند یک گوینده اخبار در نظر می‌گیرم. تلویزیون را خاموش نمی‌کنم، واکنشی نشان نمی‌دهم و فقط نگاهش می‌کنم.