بازی، فعالیت محوری دوران کودکی است که به هزاران شکل مختلف، وجود دارد. بهترین نوع بازی باعث ایجاد فعالیت، لذّت، همکاری، بحث، تحقیق و حل مسأله در کودکان می‌شود. کودکان می‌توانند با بازی «لذّت انگیزه داشتن» را حس کنند و چیزهایی یاد بگیرند که از هیچ راه دیگری نمی‌توان آموخت.

سه بازی برای علاقه‌مند کردن کودکان و نوجوانان به کتاب و کتاب‌خوانی:

«اگر بهتر فکر کنی، بهتر بازی می‌کنی»؛ جمله‌ای است از پسربچه‌ای ده ساله که رابرت فیشر این جمله را در تأیید تأثیر بازی‌ها بر فکر کردن به کار برده است و بازی‌ها را نیز با این هدف طراحی کرده است. در حقیقت بازی‌های رابرت فیشر برنامه‌ریزی شده‌اند تا کمک کنند بعضی موانع فکر کردن برداشته شود، به ویژه سه «تلهٔ هوشی» که مانع می‌شوند حداکثر بهره را از فکر کردن ببریم: عجله، تنگ‌نظری و نداشتن تمرکز.

• یکی از خطاهای معمول در تفکر انسانی این است که فکر کردن بیش از حد عجولانه صورت می‌گیرد. ما غریزی عمل می‌کنیم و برای در نظر گرفتن نقشه‌های جایگزین وقت نمی‌گذاریم، به جلو فکر نمی‌کنیم و به عواقب تصمیمات خود نمی‌اندیشیم.
• خطای دیگر در تفکر انسانی تنگ‌نظری بیش از اندازه است. ما با کارهای روزمره و انجام دادن کارها از روی عادت، به انسان‌هایی بی‌فکر مبدل می‌شویم؛ کسانی که خود را به دسته‌بندی‌های آشنا و رفتن در مسیرهای تکراری محدود می‌کنند. 
• خطای سوم این است که تمرکز در تفکر انسانی اغلب وجود ندارد. وقتی طرح و راهبردی نداریم، فکر ما آشفته می‌شود. اگر دربارهٔ اهدافی که باید دنبال کنیم، شفاف نباشیم، بی‌نظم می‌شویم و افکار ما درهم، پراکنده و نامرتب می‌شود و هنگام برخورد با مسائل سردرگم می‌شویم

اگرچه در این درس سه بازی اصلی را بیان خواهیم کرد امّا در میانهٔ صحبت‌ها چند بازی دیگر نیز معرفی خواهیم کرد. اساس این سه بازی و بازی‌های دیگر بر مهارت‌های کلامی، دیداری، نوشتاری و شخصی و اجتماعی متمرکز است تا مهارت‌های مرتبط ارتقا یابد و از این سه خطای ذکر شده، کاسته شود. 

همانطور که در ادامه می‌بینیم در این بازی‌ها وقتی بازی به پایان می‌رسد، فکر کردن تمام نمی‌شود.