پرسشِ درست و اساسی، می‌تواند به ما کمک کند تا شکاف‌ها و ایرادهای درک و اندیشهٔ خود را شناسایی کنیم. اگر شما بخواهید درک و اندیشه خود را توسعه دهید؛ یکی از کارها آنست که شکاف‌ها و ایرادهای موجود در اندیشهٔ خود را بشناسیم.
در حقیقت پرسش ابزار بسیار قدرتمندی است که اینگونه عمل می‌کند:
برای ورود به صحنه تئاتر زندگی خود، ابتدا یک تمرین انجام می‌دهیم و یک موقعیت نمایشی را باهم تمرین می‌کنیم:
بر روی دفترهای مشق‌ام/ بر روی درخت‌ها و میز تحریرم/ بر برف و بر شن/ می‌نویسم نامت را.
اگر فرض کنیم زندگی ما یک صحنه تئاتر است، احتمالاً این تئاتر بازیگران و دکور و نویسنده و .... دارد. امّا کارگردان و بازیگران نمایشِ زندگی من، چه کسی یا چه کسانی هستند؟
مانند بسیاری از اشعار سهراب، بیانگر تنهایی خاصّ اوست. از آن نوع تنهایی‌ها که اختیاری است و فراتر از پیدا نکردن یک همدم است. فراتر از مهاجرت از مکای به مکان دیگر است.
ناگفته می‌دانید هر شاعری، زبانی دارد! شاید بتوان گفت که زبان هیچ شاعری، زبان رایجِ روزگارِ او نیست، افسوس که فعلاً نمی‌توانم ثابت کنم والّا می‌گفتم : هر انسانی زبان خاصّ خودش را دارد!