مانند بسیاری از اشعار سهراب، بیانگر تنهایی خاصّ اوست. از آن نوع تنهایی‌ها که اختیاری است و فراتر از پیدا نکردن یک همدم است. فراتر از مهاجرت از مکانی به مکان دیگر است.

نیافتن آن روح هم‌جنس و خویشاوندی است که با قرار گرفتن در محافل و مجالس و حتی دیدن دوستان موافق نیز درمان نمی‌شود امّا محصولِ آن «شب تنهایی خوب» است که در آنجا سپهری می‌گوید:
.... گوش کن
جاده صدا می‌زند از دور قدم‌های تو را
چشم تو زینت تاریکی نیست
پلک‌ها را بتکان، کفش به پا کن و بیا
و بیا تا جایی که پرِ ماه به انگشت تو هشدار دهد.....

شعر غربت | سهراب سپهری

ماه بالای سر آبادی است

اهل آبادی در خواب

روی این مهتابی خشت غربت را می‌بویم

باغ همسایه چراغش روشن

من چراغم خاموش

ماه تابیده به بشقاب خیار به لب کوزه آب

غوک‌ها می‌خوانند

مرغ حق هم گاهی

کوه نزدیک من است: پشت افراها سنجدها

و بیابان پیداست

سنگ‌ها پیدا نیست گلچه‌ها پیدا نیست

سایه‌هایی از دور مثل تنهایی آب مثل آواز خدا پیداست

نیمه شب باید باشد

دبّ اکبر آن است: دو وجب بالاتر از بام

آسمان آبی نیست روز آبی بود.

یاد من باشد فردا، بروم باغ حسن گوجه و قیسی بخرم.

یاد من باشد فردا لب سلخ، طرحی از بزها بردارم،

طرحی از جاروها، سایه‌هاشان در آب.

یاد من باشد، هر چه پروانه که می‌افتد در آب، زود از آب در آرم.

یاد من باشد کاری نکنم، که به قانون زمین بر بخورد.

یاد من باشد فردا لب جوی، حوله‌ام را هم با چوبه بشویم.

یاد من باشد تنها هستم.

ماه بالای سر تنهایی است.

معنای شعر غربت | سهراب سپهری