• به راستی ما از کدام نژاد هستیم؟ اصل و نسب ما به چه کسی می‌رسد؟ و با کجا پیوند می‌خورد؟
• حقیقتاً پدر ما یا مادر ما به معنی دقیقِ کلمه چه کسانی بودند؟
• سرچشمهٔ افکار و احساسات ما کجاست؟
• شکل خندیدن ما، فرمِ گریستنِ ما، نحوهٔ نشستن هر کدام از ما، تمامیِ عادات و رفتار‌های ما، شیوهٔ دیدنِ و شنیدنِ ما و از همه مهم‌تر دلیلِ انتخاب‌های ما در کجا هستهٔ مرکزیِ خود را باز می‌یابند؟...
• ما روزِ مرگِ عزیزانمان، به چه می‌اندیشیم؟
• ما چه توصیفی از انسان‌های پیرامون خویش داریم؟
• هنگامی‌ که پدر سهراب مُرد، "پاسبان‌ها همه شاعر بودند"؛ حال هنگامی که ما می‌میریم، پاسبان‌ها چه می‌کنند؟ و هنگامی که عزیزان ما می‌میرند، ما به چه کاری سرگرمیم؟ البته ناگفته پیداست که منظور ما کارهای تکراری «نمی‌دانیم برای چه!» نیست.
• آیا می‌توانیم مرگِ خود را یا تصویر خود را در هنگام مرگ دیگران، به وضوح ببینیم؟

این پرسش‌ها پایان ندارند. بگذارید سهراب بخوانیم که پیش از ما به این پرسش‌ها اندیشیده است و پاسخ‌های راستین خود را برای ما به یادگار نهاده است.

بخش دومِ شعر صدای پای آب و بررسی معنا و مفهوم واژگان: