با سهراب که همراه می‌شویم؛ انگار دوران کودکی تنها دوره‌ای است که آدمی با طبیعت، یگانه می‌شود و از بودن، لذّت می‌برد. بی‌هیچ زمینه‌ای و بی‌هیچ تبلیغاتی، طبیعت را و جهان پیرامون خود را آنچنان که هست می‌بیند و شاید به همین سبب است که کودکان همیشه در صلح زندگی می‌کنند و قهرهایشان آنچنان گذرا و ناپایدار است که به یاد نمی‌آورند؛ درخت را درخت می‌بینند، آب را آب.

گویی احساسِ خوبِ کودکی دیگر تکرار نمی‌شود و دریغا که دور شدن از یک چنارِ پر سار، دور شدن از حوضِ موسیقی و سرانجام دور شدن از کوچهٔ سنجاقک‌ها، آدمی را از خیالات سبک بیرون می‌برد در حالی که دلش از غربت خاطرات دورانِ کودکی پر است و تازه از مرزِ شادمانی به دشتِ اندوه پا می‌گذارد و می‌رود و می‌رود و اندوه را نیز با خود می‌برد تا در انتها به «تنهایی» می‌رسد..

معنا و مفهوم شعر صدای پای آب | بررسی کاملی از واژگان و نگاه سهراب سپهری