ناگفته می‌دانید هر شاعری، زبانی دارد! شاید بتوان گفت که زبان هیچ شاعری، زبان رایجِ روزگارِ او نیست، افسوس که فعلاً نمی‌توانم ثابت کنم والّا می‌گفتم : هر انسانی زبان خاصّ خودش را دارد!

اجازه بدهید بگویم که آموختن زبانِ یک شاعر، چیزی کمتر از آموختنِ یک زبانِ بیگانه ندارد؛ شاید هم گاهی کمی سخت‌تر است زیرا نیازمند شناخت «موتیف» شاعر، روزگار شاعر، معیارها و ارزش‌های شاعر و ... نیز هست.

مقصود از زبانِ متفاوت چیست؟

اگرچه بسیاری از مردمان دارایِ زبانِ مشترک هستند امّا من منظورم از زبانِ متفاوت این است که ذهنِ هر کسی با توجّه به آموخته‌های او، فیلترِ(صافی) دانسته‌هایِ اوست.
«آسمان» در زبانِ همهٔ شاعران، یکسان نیست؛ مثال:

الف) مزرع سبز فلک دیدم و داسِ مهِ نو
یادم از کِشتهٔ خویش آمد و هنگام درو (حافظ)
معنا: آسمان را مانند کشتزاری سبز(آبی) دیدم و ماه نو را مانند داس پنداشتم
به یاد کشته‌های خویش(رفتار و کردار و اعمال خویش) افتادم و زمانی که نتیجهٔ آنها را می‌بینم و هنگام درو فرامی‌رسد.( به آخرت خویش و محصولاتِ رفتارهای خود اندیشیدم)

ب) آسمان سرنگونِ بی‌کاریست
من که هیچم چه کار خواهم کرد
«بیدل دهلوی»
معنا: آسمان، بی‌کاری‌ست که سرنگون شده است
من که آسمان نیستم و در برابر آن هیچم چه کار می‌توانم کرد!

شاعری داریم که زبانش، بسیار نبردانگیر و مبارزطلب است انگار به جای همهٔ انسان‌هایِ زخم‌خورده، ستم‌دیده، معترض، عاصی و ... سخن می‌گوید؛ به کسانی که تحقیرکننده‌اند، می‌تازد و از تحقیرشدگان دفاع می‌کند. در حقیقت این شاعر بزرگ، به جای بسیاری از انسان‌ها، انتقام از ستمگر می‌گیرد؛ او نمایندهٔ نفرین‌شدگانِ زمین است و از آنان می‌خواهد که او را فریاد کنند و با او فریاد کنند و دست در دست هم دهند تا فقر را، ظلم را، ناامیدی را، جاه‌طلبی را و ... از ریشه برکَنند. (در فرصتی مناسب، در این باره سخن خواهیم گفت که پایه و ریشهٔ اینهمه آشفتگی، ستیزه، ستایش دادگری و آزادی، سرزنش و دهن‌کجی به قدرتمندان و زورگویان کجاست؟)

امّا زبان سهراب سپهری چگونه است؟