«نشانی» را یکی از پرآوازه‌ترین و برجسته‌ترین سروده‌های سهراب سپهری دانسته‌اند که در جلدِ هفتمِ هشت کتاب در سال ۱۳۴۶، در مجموعه‌ای به نام «حجم سبز» آمده است.

مقدّمه‌ای بر شعر «نشانی» سهراب سپهری

رضا براهنی که کمتر شعری را از شاعری نوپرداز، می‌پسندد و بسیار کمتر، شعری را می‌ستاید؛ «نشانی» را شاهکار می‌داند. اگر بخواهیم بسیاری از نوشته‌ها و گفته‌ها و نقد و نظرها را دربارهٔ این شعر بیاوریم؛ می‌توان گفت:

الف) بسیاری آن را با نمادهایی معنی کرده‌اند که در ادبیّات کلاسیک ما، قرابت معناییِ فراوان برای آن‌ها می‌توان یافت. این گروه از متفکّران ادبی به مفاهیمی خارج از متن شعر توجه دارند که در خوانش و تحلیل شعر نشانی، آن‌ها را آورده‌ایم.

ب) هستند کسانی که بر این باورند که ادبیات را نباید وسیله‌ای برای بیان رویدادهای تاریخی، نظام اخلاقی، بیانیه‌های اجتماعی و .... دانست بلکه عواملِ بیرونِ متن شعر را بهتر است کنار بگذاریم و شعر را بی‌حضور شاعر و زندگی‌نامهٔ او و شرایط زیستی‌اش بررسی کنیم یعنی؛ ما به خود متن، آرایه‌های به کار رفته در آن، واژگان برگزیده در آن و عینیّت آن توجّه داشته‌ باشیم و ذهنیّت شاعر را تا حدود زیادی کنار بگذاریم. اینان شکل ظاهری شعر را با محتوای باطنی آن یکی می‌دانند.

از این دیدگاه، شعر «شکلِ انداموار» و «پیکرینه‌»ای دارد که مانند اعضای بدن انسان، تمام اجزایش به هم مربوط‌اند و ما بی‌توجّه به گوینده و روزگار زندگی‌اش، این وحدت میان اعضای شعر را به روشنی کشف می‌کنیم.

برای این کار به پرسش‌های زیر پاسخ می‌دهیم: